Op de knietjes!

Op een gegeven moment werd ik gevraagd om te gaan spelen in Beijum, een wijk in de omgeving van de stad Groningen. Dat is zo'n moderne wijk, waarin je al verdwaald bent nog voor je van huis gaat. Gelukkig was dit optreden mooi vooraan gepland, direct bij de 'ingang' zal 'k maar zeggen.

De afspraak was dat ik spelend de straat binnen zou komen rond de klok van half acht. Ik zou dan wel worden opgewacht bij de betreffende woning. Echt waar, dat is allemaal goed gegaan. Er stond inderdaad iemand bij het hekje naar rechts te wijzen, zo van: hier moet je zijn. In het voorbijgaan had ik al vastgeseld dat de straatnaam overeen kwam met de gewenste. Ik zou er nooit véél naast kunnen zitten. Het huisnummer klopte ook. En er hingen ook slingers in de kamer. Wat kon hier nog verkeerd gaan?

In de gang stond ook iemand te wijzen. Ik speelde nog steeds. Maar deze persoon, met een brede grijns, wees ook naar rechts, terwijl ik zeker wist dat de kamer met de slingers links van haar was. Recht van haar, voor mij dus links, was een trap...

Treedje voor treedje de trap op 'gespeeld'. Ik denk dat ik 'The Green Hills of Tyrol' en 'When the Battle is Over' wel twintig keer heb gespeeld. Op de overloop aangekomen, nog steeds spelend, stond iemand hikkend van het lachen te wijzen naar...

...de volgende trap die ik op moest! Dóórspelen! En weer treedje voor treedje mijzelf naar boven gespeeld. Tot ik hier niet meer verder kon, hoewel er nog twee treden te gaan waren!? De bass drone tikte tegen het dak beschot aan! Hoger gaan was niet mogelijk. En hier zaten alle feestgangers. Gehurkt of in kleermakerszit, gierend van het lachen om deze koddige vertoning. En recht tegenover mij zaten de feestvarkens: het 25-jarige bruiloftspaar. Op heuse stoelen. Er werd mij een kussentje toegeschoven. Al spelend het kussentje 'recht' gelegd en op de knietjes, de blóte knietjes, mijn riedeltje afgespeeld.