Van 't één komt 't ander

Trouwerijen, het is en blijft immer een bron van grote vreugde. Ik weet het: ik heb dat hier reeds meermalen geschreven. Aan de organisatie van zo'n evenement gaat in de regel veel tijd verloren, maar voor een dag als deze mag dat ook best. Een trouwlocatie moet worden gezocht, een datum geprikt, kaarten gedrukt, geschreven en verzonden, een locatie van receptie vastgelegd, etc., etc. Oh, ja en we willen graag nog wat foto's om later nog eens naar terug te kijken, dus moet er ook een fotograaf zijn.

Dit keer was de plechtigheid gepland op een hele mooie locatie met erg veel karakter in een prachtige omgeving. Ik had het al even opgezocht. Ik kreeg het idee om niet alleen mijn toeter, maar ook mijn camera mee te nemen om vooraf een paar leuke plaatjes te kunnen schieten. Dat is naar mijn eigen idee fraai gelukt. Op zeker moment wordt het tijd om mij te wijden aan dat waar ik voor gekomen was: het spelen van de doedelzak. Inspelen, wachten op dat wat komen gaat en vanachter het struweel tevoorschijn komend, spelend de aanstaande echtelieden muzikaal onthalen op het moment dat ze de fraaie auto uitstappen. Ik vind dat zó heerlijk, hè?

Maar vóór dat het zover was had zich nóg een belangrijke speler bij de ceremoniemeester moeten melden: de fotograaf. Maar al wat kwam, de fotograaf zat er niet bij. Ja, ik zou wel kunnen fotograferen, maar ik moest ook spelen en die twee gaan niet goed samen, omdat je voor beide disciplines gelijktijdig beide handen nodig hebt. Over ongeveer vijf minuten zou de trouwauto met het bruidspaar arriveren en het was dus kort dag. Ik zie ergens in het publiek een verveeld ogend meisje van een jaar of 14 à 15 staan die duidelijk bezig was met haar eigen identiteit: haar kleedstijl voor de dag was nou niet de meest gebruikelijke, maar wel héél erg creatief en dat gaf mij een goed gevoel. Ik haalde mijn camera en sprak haar aan met de vraag of zij wel eens foto's had gemaakt en een beetje wist hoe zoiets werkte. Haar moeder antwoorde dat zij altijd met een camera in de weer was, want ze hadden er zelf een, zo'n rits-rats-klik ding. Dochter kijkt met grote, en gretige, ogen naar mijn camera: een professioneel topmodel uit 2004 van een bekend merk. Vlug legde ik haar de belangrijkste zaken uit en nog een paar dingen waar ze op moest letten en dat ze niet te zuinig hoefde te zijn met de plaatjes.

Actie. Scène 1: de trouwauto wordt gesignaleerd. Ik zet mijn toeter aan, de pasbenoemde fotografe begon aan haar taak, de genodigden vormden de welkomsthaag tegen het decor van de oude state. Ik speel, meisje knipt, genodigden applaudiseren als het bruidspaar uit de auto klimt. Alles lijkt goed te gaan. Binnen in de trouwzaal komt ook alles goed en de bijzonder ambtenaar van de BS zal haar openingsrede beginnen als er plots iemand bijkomt in de zaal: de fotograaf! Een korte woordenwisseling tussen hem en de ceremoniemeester, waarbij beider blikken op een gegeven moment op de jonge fotografe rusten en een vingertje naar mij wijst, volstaan voor de nieuwkomer om aan de slag te gaan. Op zeker moment zie ik de fotograaf in gesprek met de fotografe en prijzend 'haar' camera bekijken. Hij geeft haar wat aanwijzingen en zij knikt instemmend en lerend. Gedurende de ceremonie zie ik de beide fotografen gezamenlijk opereren: de meester en de leerling. Het ziet er goed uit. Achteraf bleek dat de fotograaf, buiten zijn schuld, betrokken was geweest bij een ongeval, waarbij zijn auto volledig was vernield en dat had erg veel tijd gekost. Daarmee was zijn telaat komen verklaard.

Het fotoboek dat de echtelieden later kregen, bevatte zowel fotomateriaal van de fotograaf zelf als van het creatieve meisje en alles getuigde ervan dat zij een bijzonder gevoel voor detail had.

Een paar jaren later werd ik eens op straat aangesproken door een leuke jonge meid, wiens gezicht mij heel vaag bekend vóórkwam, maar ik kon het niet echt plaatsen. Ze opende haar tas en liet mij vol trots haar camera zien die ze van haar ouders had gekregen: een mooie nieuwe van hetzelfde merk als dat ik, en ook de fotograaf destijds, had. Het had haar op het spoor gezet van de fotografie en ze was gaan studeren aan de Kunstacademie Minerva in Groningen. Ze was daar helemaal op haar plek.

Nog weer enkele jaren later loop ik in Groningen een galerie in waar bovenal fotomateriaal ten toon gesteld wordt. Een paar plaatjes in de etalage hadden mijn interesse zodanig gewekt, dat ik even naar binnen ging. Wat schetst mijn verbazing als ik daar 'mijn' fotografe weer tegenkom, zich presenterend als één van de kunstenaars. Ik was heel erg geroerd.