Leve de Koning!

Het is Koningsdag en ik ben door de plaatselijke afdeling van een Oranjevereniging gevraagd om het één en ander aan geplande festiviteiten muzikaal te omlijsten met de doedelzak. Zulke vragen krijg ik wel vaker en ik lig er dan ook niet echt wakker van. Sterker nog: ik kijk er vaak reikhalzend naar uit! Dit keer had ik wél wat slapeloze nachten en weinig zin in het optreden, want wat was er aan de hand? Het zou met een straffe, koude noordnoordwesten wind gaan regenen! Laat ik dáár nu he-le-maal geen zin in hebben! Ik ben een mooiweer-speler: als de hemel lacht, dan lach ik mee. En meestal lacht iedereen om mij heen dan ook mee. Een mens zit nu eenmaal zo in elkaar, denk ik. Ik ben geen spycholoog, misschien wel voer voor zo iemand, maar dat is een ander verhaal.

Het koude hemelwater kwam echt met bakken uit de lucht en ik ontwaarde hier en daar zelfs een verdwaalde sneeuwvlok. Kóúd, echt waar! Steen- en steenkoud.

Ter plekke aangekomen op de afgesproken locatie, het plaatselijke sportveld(je) met bijbehorende nagelnieuwe sport- en gymzaal, wordt ik van achter de ramen meewarig aangekeken als ik mij vanaf de auto door de regen naar de ingang spoed. Het programma bleek aangepast. Gelukkig maar, want dit was echt geen weer om buiten op een nat en drassig terrein allerhande mallotige spelletjes, aangeprezen als: 'voor jong en oud', uit te voeren. De vrijmarkt was ook naar binnen verplaatst: alle 9 'standhouders', c.q. kleedjeleggers, hadden een plaatsje ingenomen in de nieuwe sporthal. De optocht met versierde fietsen was afgelast: alle 14 optochters zaten met een beker lekkere warme chocolademelk in de nieuwe kantine.

Wat zou ik hier nu nog kunnen uitrichten? Publiek was er amper. Alleen veelal de moeders van de jeugd die zich in het sporthal complex bevond aangelengd met wat kwieke oma's en opa's en dan hield het zo ongeveer wel op. Het overige publiek bleef angstvallig thuis om vanachter de ramen de onwrikbare beslissing te nemen er vandaag niet uit te komen.

Ik heb mij bemoeid met het opzetten van een aantal binnenspelletjes, echt voor jong èn oud, wat in allerijl in de hal werd georganiseerd en uitgezet en heb bij de uitvoering ervan er wat klanken van de doedelzak tegenaan gegooid. Dat was mijn inbreng.

Er werd wat patat gebakken en wat kroketten en bitterballen de hete olie in gedonderd, er werd eens een biertje gedronken en zo, met zo nu en dan nog een riedel op de doedelzak, werd het toch nog een leuke dag. Rond een uur of half 3 is er een punt gezet achter de 'feestelijkheden' en ben ik huiswaarts getogen. De uitnodiging om bij die-en-die nog even wat te drinken en misschien wat te spelen heb ik maar afgeslagen, het kwam mij niet helemaal zuiver over, ook al niet omdat er vanuit het publiek iemand mij héél duidelijk aankeek en daarbij, amper waarneembaar, 'nee' schudde.

De laatste hobbel moest nog worden genomen: vanaf de sporthal in zo kort mogelijke tijd bij de auto zien te komen, teneinde de geseling van het weer te ontlopen. Het is gelukt. Koningsdag 2016 zal mij, en vele anderen denk ik, nog lang heugen...