• Nederlands
  • English
  • Deutsch

't Zal toch niet waar zijn, hè?

Uit de categorie "huwelijken" het volgende verhaal.

Binnen deze categorie valt grofweg een tweedeling te maken: eerste beleving en herbeleving. Deze laatste categorie wordt meestal gekenmerkt door het verschijnsel 'kroonjaren', alsmede door een voorvoegsel uit de 'metalen'-reeks: het blikken huwelijk, een zilveren, gouden, platina, om er maar een paar bekende te noemen. Een gouden huwelijk is er één van vijftig jaren, voorwaar een hele bijzondere.
Een jong aanhorende vrouw neemt contact met mij op om voor de op handen zijnde feestelijkheden iets te regelen: haar vader vormde de helft van de jubilerende echtelieden, was goed bij de pinken, recht van lijf en leden, dronk een enkele keer meer dan goed voor 'm was en hield van doedelzakmuziek. Ziehier de karakterschets van pa. Of ik tijdens de feestelijkheden iets voor hem zou willen spelen.

Datum, tijd en locatie worden afgesproken. Het duurt gelukkig nog een paar maanden en er moet nog veel voorbereid worden. Namens alle kinderen (alsmede kleinkinderen) neemt deze vrouw de last van de organisatie van de feestelijkheden op zich. Door de telefoon klinkt ze erg enthousiast en noemt een aantal aspecten op waarmee alle genodigden zullen worden geconfronteerd. Het klinkt puik. Tegen de tijd dat het feest in zicht komt, een week of twee ervóór, zullen nog wat laatste dingen besproken worden, maar de nu gemaakte afspraken, zoals de financiële tegenprestatie, zullen via de mail worden bevestigd. Het klinkt zoals gebruikelijk allemaal betrouwbaar.

De dag nadert en, warempel, er wordt contact opgenomen om nog wat laatste zaken te regelen. Dat moet een daverend feest worden. Aan allerlei zaken, ook en voornamelijk de kleine, is gedacht. Hier zat een doorwrochte organisator achter, dat kon niet anders! Ik krijg er wel zin in.

Op de dag zelf hijs ik mij in mijn kloffie en inspecteer mijn toeter voor de laatste keer. Ik ben rond het afgesproken tijdstip ter plekke, dat wil zeggen, in de buurt van de feestlocatie: een café-restaurant aan het water. Daar ik mijn instrument nog even moet inspelen en stemmen en dus op voldoende afstand van de feestlocatie moet blijven, zou ik tijdig gehaald worden door de organisatrice zelf, i.v.m. het verrassingseffect.
Echter, al wat er kwam, geen organisatrice. Haar telefoon wordt ook niet opgenomen. Ik besluit om voor- en omzichtig naar het café-restaurant te gaan om een glimp op te vangen van de feestelijkheden en de situatie in ogenschouw te nemen zonder het verrassingseffect teniet te doen.

Het parkeerterrein blijkt tamelijk leeg. Er brand licht in het etablisement, maar er is binnen niet veel volk op de been. Grote vraagtekens rijzen. Wat is hier aan de hand? Mijn gegevens zeggen mij dat ik op de juiste datum en op het afgesproken tijdstip mij op de correcte locatie bevind. Ik besluit poolshoogte te nemen en stap naar binnen, toeter onder de arm. Je kunt nooit weten, toch?

Binnen aangekomen tref ik een aantal somber kijkende en uit het veld geslagen mensen aan, veelal serverend- en keukenpersoneel. Ook de uitbater, diens vrouw en een zoon staan wat beteuterd te kijken. Zij bekijken mij met een blik van: "Oh, nee! Dat óók nog?". Na wat heen-en-weer gepraat wordt het mij al snel duidelijk wat er aan de hand is. Iemand dacht lollig te zijn en 'regelde' een feest, compleet met hapjes, taart, muziek, en al wat dies meer zij en wat een feest tot een FEEST maakt. Het totaal van de gederfde schade bedraagt al gauw enkele duizenden euro's. De gealarmeerde politie arriveert en maakt een PV op, want: dit riekt naar oplichting! Daar we allemaal hetzelfde telefoonnummer van de organisatrice hadden, zou deze vlot kunnen worden getraceerd en zou er snel duidelijkheid komen in deze onverkwikkelijke situatie.

Het duurde inderdaad slechts een tiental weken voor er de gewenste duidelijkheid kwam. We werden daartoe uitgenodigd om te verschijnen op het politiebureau.

Het bleek dat de organisatrice snel was gevonden: zij was opgenomen i.v.m. een storing bovenin. Zij leefde daardoor in een waanwereld en telkens als zij weer geacht werd om enigszins voor zichzelf te kunnen zorgen, dan organiseerde ze feesten. Het bleek dat zij als weeskind was opgegroeid in diverse gezinnen, maar nergens voldoende lang bleef om te kunnen 'aarden'. Gaandeweg haar leven, was ze steeds meer de weg kwijt geraakt en in die waanwereld terecht gekomen. Al de feesten die ze had georganiseerd, hadden als groot gezamenlijk kenmerk het intieme familiegebeuren. Iets wat ze haar hele leven heel erg had gemist.
Goed, het heeft mij geld gekost, maar ik tel mijn zegeningen. Ik had met haar te doen.